Wydział Prawa i Administracji Uniwersytet Warszawski

Tradycje Wydziału Prawa i Administracji jako najstarszego Wydziału Uniwersytetu Warszawskiego sięgają XVIII wieku i programu nauczania w Szkole Rycerskiej. Projekty utworzenia uniwersytetu, kształcącego również prawników, wysunięto w dobie I rozbioru, gdy Komisja Edukacji Narodowej wydała szereg nominacji profesorskich. Trudności finansowe i lokalowe nie pozwoliły na realizację tej idei.

Powracano do niej w okresie utraty bytu państwowego. W 1808 roku utworzono Szkołę Prawa Księstwa Warszawskiego – głównie dla potrzeb tworzonego od podstaw sądownictwa i nowej administracji. Tę właśnie datę przyjmuje się jako rozpoczęcie działalności naszego Wydziału. 1 października 1808 patronujący organizowaniu szkoły ówczesny Minister Sprawiedliwości Feliks Łubieński zwrócił uwagę na jej rolę jako ośrodka kształcącego młodzież. W roku 1811 poprzez połączenie ze Szkołą Nauk Administracyjnych utworzono dwuwydziałową uczelnię: Szkołę Prawa i Administracji. Jej kierownictwo powierzono Radzie Dozorczej, w której składzie zasiadali m.in. St. Staszic i S.B. Linde. Nauka trwała 3 lata (4 w razie łącznych studiów na obydwu fakultetach). W 1814 r. wprowadzono urząd Dziekana, na który powołano znakomitego historyka prawa Jana Wincentego Bandtkiego. Szkoła funkcjonowała nieprzerwanie również w okresie wojny z Rosją. Przekształcona na podstawie dyplomu erekcyjnego z 1816 roku w Wydział Prawa i administracji, weszła w skład Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Działalność Uniwersytetu zainaugurowano w dn. 14 maja 1818. W gronie profesorów Wydziału znaleźli się m. in. wybitny ekonomista i penitencjarysta Fryderyk Skarbek, wykładający prawo rzymskie i przedmioty historyczno-prawne Wacław Aleksander Maciejowski, czy wreszcie wychowanek Wydziału i najmłodszy w tym gronie badacz prawa karnego – Romuald Hube. Wydział czynnie uczestniczył w życiu naukowym Warszawy, m.in. wydając czasopismo „Themis Polska” ( w latach 1828-1831). W trakcie 14 lat istnienia WPiA ukończyło 1880 absolwentów, w tym 757 magistrów.

W dobie reform lat sześćdziesiątych XIX wieku rosyjskie władze zgodziły się na utworzenie w 1862 r. Szkoły Głównej. Najliczniejszym z jej czterech wydziałów stał się Wydział Prawa i Administracji.

W jego strukturze nie było podziału na kierunki studiów: prawny i administracyjny, a jedynie przy zdawaniu końcowych egzaminów magisterskich można było wybierać jeden z oferowanych kierunków. Do grona ówczesnych profesorów należeli m.in.: karniści – Stanisław Budziński i Walenty Miklaszewski, romanista Teodor Dydyński, cywilista Władysław Holewiński, administratywista Antoni Okolski. W ciągu siedmiolecia WPiA ukończyło 318 magistrów (na ogólną liczbę zapisanych 1314 osób).

Od przełomu lat 1869/1870 w miejsce Szkoły Głównej rozpoczął działalność czysto rosyjski Uniwersytet Cesarski w Warszawie. Mimo niepowodzeń prób utworzenia polskiej uczelni w latach 1905-1907, podjęto prace nad tym zadaniem już podczas działań wojennych w 1914 roku. W pracach nad koncepcją studiów prawniczych uczestniczyli m.in. profesorowie: Miklaszewski i Holewiński. 15 listopada 1915 roku pod zwierzchnictwem okupacyjnych władz niemieckich otwarto Uniwersytet Warszawski. Pierwszym wydziałem UW ( do czasu uruchomienia Wydziału Teologii) był Wydział Prawa i Nauk Państwowych – od 1917/18 roku Wydział Prawa i Nauk Politycznych.

W 1918 roku podjęto kroki zmierzające do pełnej stabilizacji Uniwersytetu. Dla Wydziału Prawa określono zakres i tryb składania egzaminów. W styczniu 1919 roku Naczelnik Państwa podpisał dekret w przedmiocie mianowania pierwszego składu profesorów Uniwersytetu Warszawskiego.

Grono studentów w okresie międzywojennym było bardzo liczne (przyjmowano w granicach 2000-3000 osób), kończyło studia około 30 % zapisanych na I rok. W 1933 r. Wydział ograniczył liczbę zapisujących się do 1000 osób wprowadzając konkurs matur. 

Wydział funkcjonował w bardzo trudnych warunkach lokalowych. Dopiero w 1935/36 został mu oddany nowo wybudowany gmach Wydziału Prawa i w nim auditorium Maximum.

We wrześniu 1939 roku spłonął budynek seminaryjny Wydziału Prawa. Auditorium Maximum zajęło wojsko niemieckie, podobnie jak ocalały lokal Seminarium Prawa Cywilnego. Już w październiku na zapytanie dziekana Rybarskiego kierownicy zakładów odpowiedzieli, że można podjąć zajęcia z chwilą uzyskania lokali zastępczych. W końcu października Niemcy wydali zakaz działalności wyższych uczelni i organizowanie nauczania w podziemiu wymagało nowych form.

Od jesieni 1940 roku podjęto zajęcia dla studentów starszych lat pod kierownictwem dziekana Rybarskiego, dla chcących rozpocząć studia organizowano zajęcia wespół z profesorami wysiedlonymi z Poznania w ramach Uniwersytetu Ziem Zachodnich, w którym od 1.01.1941 roku dziekanem Wydziału Prawa był prof. Rafacz. Gdy w maju 1941 roku aresztowano Rybarskiego, chwilowo zawieszono działalność dydaktyczną, ale już w lipcu 1941 roku podjęto ją pod opieką prof. Rafacza jako dziekana Wydziału Prawa UW i komplety prawnicze z UZZ przechodziły do UW tak, że w 1943 Wydział Prawa działał w ramach Uniwersytetu Warszawskiego- liczba studentów stale wzrastała. Oblicza się, że w czasie okupacji studiowało około 1000 studentów (lista nazwisk na podstawie zdanych egzaminów obejmuje 600 osób).

Tworzono małe grupy w różnych lokalach na terenie miasta i profesorowie parokrotnie powtarzali zajęcia z danego przedmiotu. Z każdego przedmiotu zajęcia kończono egzaminem, organizowanie egzaminów z przedmiotów danego roku w jednym dniu w warunkach okupacji było niemożliwe. Wydział Prawa był jedynym Wydziałem, na którym regularnie zbierała się Rada Wydziału, a profesorowie obok dydaktyki prowadzili działalność naukową przygotowując podręczniki. Powstanie Warszawskie przerwało tok nauczania, a dziekan Rafacz zginął w sierpniu 1944 roku rozstrzelany przez Niemców.

W lipcu 1945 roku podjęto zajęcia na Wydziale Prawa realizując dotychczasowy program (ale zachowano zdawanie egzaminu odrębnie z każdego przedmiotu). Powiększało się grono profesorskie. Od 1950 roku wszystkie katedry miały pełną obsadę; utworzono nowe katedry. Od 1968 wszystkie katedry jako zakłady stały się częściami Instytutów. Odtąd Wydział pracuje w strukturze sześciu Instytutów.

W zakresie organizacji studiów po II wojnie światowej od 1948 roku zaczęto wprowadzać zmiany. Od roku 1948 dla studentów III roku wprowadzono 3 kierunki studiów: cywilistyczny, kryminologiczny i administracyjny, od 1949 wprowadzono studia dwustopniowe – na pierwszym stopniu trwające 3 lata mające charakter studiów zawodowych i uprawniające do studiów magisterskich w obranej specjalności (w ramach której było kilka miejsc). Studia dwustopniowe zlikwidowano w 1951/52 roku i przywrócono studia 4-letnie. Od lat 80-tych studia trwają pięć lat i kończą się obroną pracy magisterskiej.

Od 1992 roku Wydział podjął zadanie zwiększenia liczby przyjętych na studia. Jako jedyny w Polsce wprowadził zajęcia dla studium dziennego i tzw. studium wieczorowego według jednolitego programu, znosząc dyscyplinę zajęć, wprowadzając wykłady i zamiast ćwiczeń tzw. konsultacje w grupach różnej wielkości ( zależnie od wielkości uzyskanych sal) z których mogą korzystać chętni z obu studiów.

Ostatnie 30 lat to okres stałego rozwoju Wydziału. Pozyskano w tym czasie nowe budynki i przeprowadzono kapitalne remonty dotychczasowych, znacznie zwiększono kadrę naukową i liczbę kształconych studentów. W roku akademickim 2016/2017 przeprowadzono gruntowną reformę programu nauczania na kierunku Prawo, wprowadzając innowacyjne w skali całego kraju rozwiązania, w tym tzw. bloki specjalizacyjne. Zmieniono również sposób nauczania procedur.

Pełna historia Wydziału dostępna na stronie: O nas.